اثربخشی رفتاردرمانی شناختی-استعاره‌ای بر افسردگی و تاب‌آوری زنان مطلقه

مقدمه: امروزه طلاق و تبعات آن به‌ویژه بر روی زنان، یکی از معضلات اجتماعی محسوب می‌شود و نیازمند توجه فزون‌تری می‌باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر رفتاردرمانی شناختی-استعاره‌ای بر افسردگی و تاب‌آوری زنان مطلقه انجام شده است. روش: روش پژوهش، نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعه‌‌آماری را کلیه زنان مطلقه زیر 45 ساله تحت پوشش بهزیستی شهر میانه در زمستان 1394 تشکیل داده اند که از بین آن‌ها 30 نفر که شرایط ورود به پژوهش را داشتند، به‌صورت در دسترس انتخاب و در دو گروه، آزمایش (15 نفر) و گواه (15 نفر) به‌صورت تصادفی جایگزین شدند. از هردو گروه دوبار آزمون افسردگی بک (1991) و تاب‌آوری کونور و دیویسون (2003) به‌عمل آمد بار اول قبل از مداخله درمانی گروه ازمایش(پیش آزمون) و بار دوم بعد از مداخله درمانی گروه آزمایش(پس‌آزمون). برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس (ANCOVA) استفاده گردید. نتایج: نتایج نشان داد که رفتاردرمانی شناختی استعاره‌ای موجب کاهش معناداری در نمرات افسردگی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شده است (P<0/01). همچنین نتایج نشان داد که این درمان باعث افزایش تاب‌آوری زنان مطلقه شده اما این تاثیر معنادار نبوده است (P<0/01). بحث و نتیجه‌گیری: چنین استنباط می شود که رفتاردرمانی شناختی استعاره‌ای قادر است میزان افسردگی زنان‌مطلقه را کاهش دهد، به‌طوری‌که این درمان می‌تواند به‌عنوان یک روش مداخله‌ای متناسب با فرهنگ کشورمان، در مراکز درمانی و مراکز مشاوره، قابل‌استفاده باشد.